کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

اسیـر چـاه هـوس بودم و دچـار گـنـاه           میان حـیـلـۀ شیـطـان گرفت دست مرا

از آسمان که فـرو ریخت ربـنـای دلـم           به زیر بارش بـاران گرفت دست مرا

رسید نیـمـۀ مـاه و وزید عـطر بهشت           میان ذکر حسن جـان گرفت دست مرا

شکست بغض گناهم کنار صحن عتیق           که لطف شاه خراسان گرفت دست مرا

و نیمه های سحر بود آن شبی که خـدا           شبـیه کودک گـریـان گرفت دست مرا